اسلام آنلاین

بهلول و کودک صاحبدل

بهلول در بصره چند پسر بچه را دید که سرگرم بازی با گردو بودند اما در کنار ایشان پسری جداگانه آنها را با دقت تماشا می کرد و همواره گریه می کرد.

بهلول با این تصور که گردو ندارد تا با آنها بازی کند گریه می کند.

به آن پسر بچه نزدیک شد و پرسید :چرا گریه می کنی ؟

من برایت گردو تهیه می کنم تا با بچه ها بازی کنی.پسر رو به بهلول کرد و گفت :ای نادان مگر خدا ما را برای بازی کردن خلق کرده است؟ گفتم :خداوند برای چه کاری ما را آفریده است ؟گفت:برای تحصیل علم و عبادت . بهلول گفت :این را از کجا می دانی ؟خداوند بر برکت عمرت بیفزاید

کودک گفت: از این آیه که خداوند فرموده است«آیا شما را در این عالم بیهوده و بدون هدف خلق کردهایم» بهلول متوجه شد که این یک کودک معمولی نیست.

رو به کودک کرد وگفت : مرا نصحیت کن.مثل اینکه تو از من فهمیده تر هستی پسر گفت :دنیا در حال گذر است. انسان باید آماده سفر باشد دنیا برای کسی نمانده است و نخواهد ماند.

زندگی انسان و مرگ هم چون دو اسب تندرو  هستند که به دنبال یکدیگر  می دوند.

در این دنیای فریبنده لازم است انسان زاد و توشه ی راه آخرت را آماده کند بهلول می گوید :  آن پسر دست های کوچکش را روی به آسمان بلند کرد و درحالی که به آسمان اشاره می نمود از گونه هایش همچون مرورارید اشک می چکید. شعری را زمزمه می کرد که معنایش چنین است:

ای خدای چاره ساز بی کسان ، ای رحیم چاره درد نهان ای کسی که همواره در دل ها می آیی به جز از تو هدفی دیگر در دل نمی ماند.سپس بر زمین افتاد و بیهوش شد . سرش را از زمین برداشته و خاک ها را از صورتش زدودم.زمانی که به هوش آمد گفتم : ای پسر تو را چه شده است ؟تو بچه معصوم و بی گناه هستی . چرا این قدر ترس در دل خود می اندازی ؟

گفت : ای بهلول مرا به حال خود رها کن چونکه من همواره مادرم را دیده ام زمانی که اتش را بر روی دیگ روشن می کند ،ابتدا هیزم های کوچک را مصرف می کند سپس هیزم های بزرگ را می سوزاند.چونکه ظاتش بزرگ بدون هیزم کوچک شعله  نمی گیرد. می ترسم که روز قیامت آتش بزرگ جهنم را ازما کودکان روشن کنند یاد آن روز آرامش زندگی ام را از من گرفته است . بهلول می گوید : ای پسر تو یقینا از من هوشیارتر هستی.